Pałac Las Duenas w Sewilli

Będąc w Sewilli, odwiedziliśmy trzy pałace. Jednym z nich był Pałac Las Duenas. Najbardziej zauroczył mnie ogród z fontannami, posągami i drzewami cytrynowymi.

Pałac został zbudowany pod koniec XV wieku w stylu renesansowym z wpływami gotyckimi i mauretańskimi. Pałac jest jednym z najważniejszych zabytków miasta o wielkim dziedzictwie architektonicznym i artystycznym.

Pałac składa się z szeregu dziedzińców i budynków. Style architektoniczne obejmują elementy gotyckie, medejskie i renesansowe, z lokalnymi wpływami w cegłach, gontach, dachówkach, bielonych ścianach i ceramice.

Od XV wieku pałac należał do znanej rodziny Alba, jednego z najstarszych i najbardziej prestiżowych hiszpańskich rodów szlacheckich. Do dziś jest zamieszkany przez tę rodzinę.

Wnętrze to spacer po historii rodziny, podczas którego można podziwiać historyczno-artystyczną spuściznę postaci takich jak cesarzowa Francji, Eugenia de Montijo.

Słynnymi gośćmi pałacu byli Jackie Kennedy, Grace Kelly, a także Edward VIII i Wallis Simpson.

Malarstwo Marty Rynkiewicz

Byłam w Pałacu Sztuki na wernisażu prac Marty Rynkiewicz. Wystawa była zatytułowana "Żywioły". Żywioły są ściśle powiązane z naturą, o czym świadczą tytuły niektórych prac: Świt, Jutrzenka, Tęcza, Wschodzące Słońce, Zachodzące Słońce, Wiosna, Lato, Jesień, Zima, Zieleń. Na wszystkich obrazach występuje postać kobiety. Można więc powiedzieć, że żywioły kojarzą się artystce z płcią żeńską.

 Marta Rynkiewicz urodziła się w 1983 w Gdańsku. W latach 2002-2009 studiowała na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie uzyskała dyplom w 2009 roku pod kierunkiem prof. Jerzego Krechowicza a także aneks z malarstwa pod kierunkiem prof. Henryka Cześnika. W latach 2007-2008 studiowała w Accademia di Belle Arti di Brera w Mediolanie. Miała wiele wystaw indywidualnych i uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych.

Powołam się na fragment recenzji Wojciecha Zmorzyńskiego:

Malarstwo Marty Rynkiewicz to jakby podróż do dawnego i odległego świata. Jest powrotem do Arkadii, miejsca, w którym panuje przede wszystkim równowaga między tym co wewnętrzne, a zewnętrzne. Najbardziej zauważa się wybujały nastrój tych kompozycji, świadomy patos, epatowanie naiwnością, grę z pop kulturą. Bajkową atmosferę prac zakłóca jednak niepokój tego, co może się zdarzyć (a co de facto już się dokonało). Jest to świat rozpięty między iluminacją, a mrokiem, od idyllicznej idei św. Franciszka z Asyżu, który księżyc, gwiazdy, słońce, wiatr, wodę nazywał braćmi i siostrami, a mroczną i ekspresyjną wizją człowieka samotnego w obliczu potęgi natury.

Tęcza:

Zima:

Jesień:

Lato:

Wiosna: